یکی از آسیبهای ناشی از قدرت گرفتن سینمای کمدی در گیشه، تزریق پارامترهای مرتبط با این ژانر به فرآیندهای تبلیغاتی و بازاریابی همه آثار امیدوار به فتح گیشه است.
به تعبیری هر فیلمی که حداقلهایی برای عرض اندام در گیشه داشته باشد، ناخواسته رنگولعابی از کمدی به خود میگیرد و همین رنگولعاب مخاطب را با انتظار مواجهه با فیلمی سراسر خندهدار به سینما میکشاند و در موارد بسیاری هم سرخورده میکند.
فیلم «مرد عینکی» یکی از تازهترین نمونهها از این دست آثار است که البته فراتر از فرآیند تبلیغات و اطلاعرسانی در مرحله طراحی داستان و تولید هم بیرغبت به فضای کمدی نبوده اما واقعیت این است که برگبرنده اصلی این فیلم چیز دیگری است.
داستان فیلم کریم امینی که براساس تیتراژ ایدهاش متعلق به بهرام افشاری بوده است، درباره کاراکتری بیدست و پا به نام «حلیم رایگان» است که بهصورت ناخواسته در موقعیتی پیچیده قرار میگیرد و گروههای مختلف بینالمللی از پنتاگون تا دزدای دریایی سومالی، به دنبال شکار او هستند.
فیلم بهخصوص با اتکا بر بازی بهرام افشاری، لحظات بانمک و شیرین کم ندارد اما موقعیت اصلی داستان آن، توان لازم را برای گرفتن شلیکهای خنده در سالن سینما ندارد.
برگ برنده اصلی «مرد عینکی» با فیلمنامه حمزه صالحی، که در فرازهای پایانی داستان عیان میشود، جنبه اکشن آن است که کریم امینی در مقام کارگردان و بهرام افشاری در مقام بازیگر، به خوبی از پس آن برآمدهاند. ای کاش فیلم چندپاره و چندلحنی نبود و این توانایی با وسواس بیشتر خرج یک اکشن تمام عیار میشد. در هر حال برای همین میزان بلندپروازی و خلق سکانسهایی سینمایی در یک فیلم بفروش، به خالقان این اثر باید دستمریزاد گفت.
